Πιστεψέ το και θα το δεις!

Θυμάμαι σαν χτες, αρκετά χρόνια πριν, να ακούω έναν καλό μας οικογενειακό φίλο να αφηγείται τις εμπειρίες του και αυτές των γνωστών του για ένα Γέροντα. Για τον Γέροντα Πορφύριο. Θυμάμαι να είμαι καθισμένη στο παραθύρι, δήθεν διάβαζα, και ο Μιχάλης μιλούσε με τον μακαρίτη το παππού μου.

Είχα αφήσει τα βιβλία και τις ασκήσεις και είχα απορροφηθεί στα της συζήτησης τους. Ένας άνθρωπος, που αν και είχε «κοιμηθεί», απαντούσε στο τηλέφωνο και συζητούσε με τα πνευματικά του παιδιά…Θαύμα δηλαδή!!! Τα αδύνατα για τους ανθρώπους, δυνατά για τον Θεό! Είχα τότε ζηλέψει όλους όσους είχαν την ευτυχία να δουν και να πάρουν την ευλογία του Γέροντα και είχα ευχηθεί να με αξιώσει ο Κύριος να γνωρίσει και η ταπεινότητά μου έναν.

Και ο Θεός με άκουσε και ευτύχησα να γνωρίσω τον Γέροντα Αμβρόσιο Λάζαρη. Σαν είδα τις προάλλες ένα βιβλίο που αφορά στη ζωή του Γέροντα αισθάνθηκα μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Και τούτο γιατί η ευχή του με βοήθησε πολύ σε τούτη τη ζωή και εύχομαι να με αξιώσει και για την άλλη…

Πως να μιλήσει κανείς και τι αλήθεια να πει για τέτοιου βεληνεκούς πνευματικές μορφές; Αν στ’ αλήθεια έχει κάποιος χρόνο, όχι για να σκοτώσει, αλλά για να επενδύσει, το βιβλίο ετούτο αξίζει, όχι μόνο τη βιβλιοθήκη του για να κοσμήσει. Πάντως σαν γνώρισα τον Γέροντα Αμβρόσιο και την Γερόντισσα Παρθενία ήταν που πείστηκα, σαν άπιστος και εγώ Θωμάς πως Θεός Υπάρχει! Μιλούσαν για τα μελλούμενα μα και για τα παρελθόντα, ήξεραν τις σκέψεις μου πριν καν τις εκφράσω, και σε αυτές απαντούσαν…συμβούλευαν…νουθετούσαν.

Μέσα στο έρεβος της απεραντοσύνης και του αγνώστου, έτσι φάνταζε και φαντάζει στα μάτια μου η Ζωή, ένα φως είχε ξάφνου φωτίσει το μονοπάτι μου. Βαρκούλα ένιωθα και νιώθω πως είμαι. Φορές πολλές χαμένη, και δεν ξέρω κατά που τραβώ…φοβάμαι μη…παρασυρθώ και στα βράχια τσακιστώ…Και παρασύρομαι η αλήθεια είναι πολλές φορές κι οι «σειρήνες» και αυτές άπειρες…και πάντα με μεγάλη λύπη μου ξεχνώ πως ο Φάρος είναι εκεί!

Θαρρώ πως πιθανόν και εσείς να αισθάνεστε παρόμοια κάποια στιγμή. Και επειδή ο Θεός δια των ανθρώπων ενεργεί (όπως δυστυχώς και το αντίθετο πνεύμα) είπα να σας θυμίσω (και σε μένα πάλι) πως υπάρχουν και στις μέρες μας Πνευματικές Μορφές, Μοναχές και Μοναχοί, σε μοναστήρια σκαρφαλωμένα στα βουνά στα γύρω μας χωριά, αλλά και άλλοι, λίγο πιο μακριά που αγώνα κάνουν για εμάς και μάχονται τις δικές μας μάχες, που εύχονται για εμάς. Και όπως μού είπε σήμερα μια αγνή ψυχή, χρειάζεται καλή προαίρεση, ταπείνωση, νηστεία και προσευχή…για να ενεργήσει πάνω μας τούτη η ευχή!

Αφιερωμένο στη φίλη μου την Κατερίνα…σε ευχαριστώ!