Μια πανέμορφη ξανθούλα!

Μια φορά και έναν καιρό, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν θυμάμαι πότε, και ούτε δύναμαι να ανακαλέσω από τα «βάθη» του μυαλού μου την περίσταση, γνώρισα μια …πανέμορφη ξανθούλα. Το όνομα αυτής Σοφία!
Όλο γλύκα και όλο χάρη! Με το χαμόγελο στα χείλη και μια δίψα για ζωή! Δε θυμάμαι να την άκουσα να παραπονιέται ποτέ,( αγαπημένο, αλήθεια, σπορ πολλών και ιδιαίτερα δικό μου!) . Κάθε συνάντηση μας ήταν και είναι μια ευκαιρία να χαρούμε, να γελάσουμε, να απολαύσουμε την παρέα μας, τον ήλιο, τη θάλασσα, τη ζωή.
Κάποια στιγμή, ούτε αυτή δυστυχώς δύναμαι να ανακαλέσω, βλέπετε…«ου γαρ έρχεται μόνον», έμαθα πως η καλή μου φίλη κουβαλούσε & κουβαλάει έναν σταυρό που ούτε καν φανταζόμουν!
Ναι, ναι…αυτό το ανέμελο, στα μάτια μου, χαμογελαστό, γεμάτο χαρά και δίψα για ζωή πλάσμα, με την τόση γλυκύτητα και τσαχπινιά της, που κανένα σύννεφο δεν φαινόταν να σκιάζει τα όμορφα μάτια της, πάσχει από μεσογειακή αναιμία!
Που να το φανταστώ, η υγιής και παραπονιάρα! Και πώς να το χωρέσει το πεπερασμένο έτσι και αλλιώς πνεύμα μου; Η αφεντιά μου, τη μια ήταν κουρασμένη, την άλλη ταλαιπωρημένη, την επόμενη ψυχολογικά πεσμένη και την μεθεπόμενη ενεργειακά απομυζημένη…Η Σοφία όμως… ΠΟΤΕ!!!
Ούτε μια φορά δεν άκουσα να βγει από το στόμα της παράπονο για κάτι. Για τον καιρό που είναι άσχημος, για το πόσο πονάει, για το τι μαρτύριο τραβάει!!!
Είχα μείνει έκπληκτη και βέβαια αισθανόμουν τόοοοοοσο χαζή και αχάριστη! Δυστυχώς, δεν είχα και ούτε θαρρώ πως έχω συναίσθηση του πόσο σημαντικό δώρο είναι τελικά η υγεία.
Συνήθως, όταν ο πόνος χτυπά την πόρτα σου τείνεις να …καταλαβαίνεις καλύτερα. Και αν ο πόνος σου αυτός δεν σε συνεπάρει σε ταξίδια εγωιστικά, ίσως ,να νιώσεις λιγάκι και τον συνάνθρωπο.
Κάπως έτσι συνέβη και σε μένα. Μια φορά λοιπόν, και μη με ρωτήσετε πότε, χειμώνας ήταν θαρρώ, είχα κρυώσει για τα καλά!Δεν είναι δύσκολο…αψηφάς της μαμάς σου τις συμβουλές και να’σαι κλινήρης να ακολουθείς του γιατρού σου τις φαρμακευτικές αγωγές. Και τι αγωγές! Με ενέσεις, «πολλές», δύο ημερησίως και αρκετά επώδυνες. Θυμάμαι σα να ήταν χτες να αναφωνώ «Μαμά μου, ποναααααααααααώ!»
Κι ύστερα, να σου ξαφνικά, μπροστά μου η Σοφία, να βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου! Κι όμως να χαμογελά! Να φορά μια συσκευή και μια βελόνα να τρυπά και να ξανατρυπά, βράδια ολόκληρα, την σάρκα της στα πλαίσια της φαρμακευτικής της αγωγής, για να μην αναφέρω τις απαραίτητες συνεχόμενες μεταγγίσεις αίματος!Look who’s talking! Κοίτα ποιος μιλά!
Και όμως το…«μάθημα» μου που να το πάρω!!!
Έχουν περάσει χρόνια πολλά από τότε! Η Σοφία είναι πλέον μαμά. Και εγώ μόλις προχθές έδωσα 450ml αίματος για πρώτη φορά. Πόσα χρόνια αλήθεια μου πήρε να αγαπήσω την φίλη μου, που τόσο απλόχερα μου χάριζε και μου χαρίζει το χαμόγελο της, τη ζεστασιά της, την αγάπη της;
Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να χαίρω της φιλίας της! Η Σοφία είναι για μένα πηγή ελπίδας, χαράς, αισιοδοξίας, ζωής, αγάπης, σοφίας και ούτε καν το είχα οσμιστεί!
Η διαδικασία της αιμοδοσίας διαρκεί λίγο και είναι ανώδυνη. Πιστεύω ειλικρινά πως είναι μια πράξη αγάπης! Για να γίνει κάποιος εθελοντής αιμοδότης μπορεί να απευθυνθεί στα τμήμα αιμοδοσίας του Νοσοκομείου Άργους ή Ναυπλίου, εκεί, οι υπεύθυνοι πρόθυμα θα του/της λύσουν οποιαδήποτε σχετική απορία.