Αυτονόητα και Όνειρα

Ένα βιβλίο μου έκαναν πριν λίγες μέρες δώρο. Τίτλος του «Μια Άλλη Άποψη» και συγγραφέας του μια πνευματική μορφή που ξεχωρίζει. Χαίρει, πιστεύω, της εκτίμησης και του σεβασμού απάντων, ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος.

 

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο, το κεφάλαιο με τίτλο «Αυτονόητα και Όνειρα» έριξε μια πέτρα στης περιέργειας μου τα νερά, αυτό διάβασα πρώτα. Τις μετέπειτα διαδρομές της σκέψης μου λοιπόν επιθυμώ με εσάς να μοιραστώ.

 

Δεδομένο και αυτονόητο θεωρούμε να’ χουμε τα δυο μας πόδια, πάνω τους να στηριζόμαστε, να περπατάμε, να χορεύουμε και όταν μας επιτίθενται να τρέχουμε ακόμα και να …κλωτσάμε. Τα δυο μας χέρια  επίσης, που χάρη σε αυτά την εργασία μας φέρουμε εις πέρας και αγκαλιάζουμε τους αγαπημένους μας στο τέλειωμα της μέρας. Τα δυο μας μάτια που εκτός από της ψυχής μας παραθύρι, της ομορφιάς του κόσμου και των χρωμάτων και των εικόνων είναι είσοδος και των δακρύων…ακρωτήρι. Την οικογένεια, το σπιτικό μας, με τις ανέσεις του όλες, το αυτοκίνητο, το κινητό και εκείνο στο χωριό μικρό ακίνητό μας. Την εν γένει σωματική, ψυχική και πνευματική μας υγεία, προϋποθέσεις απαραίτητες για να προχωρούμε στη ζωή δίχως «βακτηρία».

 

Πόσα πράγματα θεωρούμε αυτονόητα αλήθεια! Τόσα που ούτε καταλαβαίνουμε, μηδέ υποπτευόμαστε την στέρηση των άλλων. Λησμονούμε συχνά πυκνά πως αυτά που είναι για εμάς αυτονόητα για άλλους είναι απλά ανέφικτο να πραγματοποιηθούν όνειρα!

 

Όνειρο είναι για χιλιάδες της Αιθιοπίας παιδιά να’χουν ένα πηγάδι με καθαρό νερό στο χωριό τους κοντά. Όνειρο είναι για αυτούς που είναι σ’ένα καροτσάκι αναπηρικό δεμένοι, χορός να μάθουν τι σημαίνει. Όνειρο είναι για χιλιάδες ορφανά σε μιας οικογένειας να βρεθούν τη ζεστή αγκαλιά. Όνειρο είναι για τους αστέγους ένα ζεστό κρεβάτι και ένα χτύπημα φιλικό στη πλάτη, για τους ανέργους η εργασία, για τους αρρώστους η υγεία, για τους τυφλούς είναι το φως και για αυτούς που στερούνται ακοής, ο ήχος της μουσικής. Κι η λίστα τούτη δεν έχει τέλος...

 

Και είναι σαφώς το χρέος όλων μας μεγάλο σαν αφουγκραζόμαστε τη σιωπηλή των ονείρων κραυγή… «Θεέ μου βοήθα, δεν πάει άλλο!»

Ας είναι μια σκέψη για όλους μας οδηγός στις διαδρομές του μυαλού μας σαν συναντάμε έρεβος…Για τη μη πραγματοποίηση τούτων των αυτονόητων των συνανθρώπων μας ονείρων δυστυχώς δεν συγκαταλεγόμαστε ανάμεσα στης ευθύνης των …άμοιρων!