Ο Αναστάσης μου

Τον κοιτώ… είναι 24 και κάτι. Καστανόξανθος, με μεγάλα όμορφα γαλαζοπράσινα μάτια. Κομψός, στιλάτος. Είναι και πανέξυπνος, με αγωγή, μόρφωση, καλλιέργεια, προσωπικότητα, εξαίρετο χαρακτήρα. Με αρχές και ήθος. Οξύνους και συνάμα βαθύνους, με ευφράδεια και χιούμορ μοναδικό. Χαρισματικός!Ναι, αυτός είναι ο Αναστάσης μας. « Όχι πως είναι ξάδελφος μου!»[ Εγγονός του Κωνσταντίνου Π. Ζαχαριά (δισέγγονο της Παναγίνας) ] Αλλά ναι… είναι ένα από τα καμάρια μου.

Όλα τα πλάσματα εξάλλου είναι σημαντικά, μοναδικά, εξαιρετικά και ανεπανάληπτα αφ’ εαυτού τους και ακόμα περισσότερο για όσους τους αγαπούν. Έτσι, σαν μια άλλη κουκουβάγια και εγώ για το δικό μου πουλάκι μιλώ.

Τον βλέπω να ανοίγει τα φτερά του…τον παρατηρώ για χρόνια να αγωνίζεται . Στο σχολείο μαθητής πάντα άριστος, στο γυμνάσιο απόκτησε το proficiency, στο λύκειο και εκεί άριστος. Απέκτησε και πιστοποιητικό γλωσσομάθειας στα γερμανικά, πέρασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Πειραιά, αποφοίτησε. Στην συνέχεια υπηρέτησε τη μαμά πατρίδα, έμαθε και να μαγειρεύει! Ύστερα αγωνίστηκε σε διάφορα πόστα στον επαγγελματικό στίβο (θα μου πείτε πότε πρόλαβε; Και όμως!) κ μετά… ξανά φοιτητής στο Χαροκόπειο και να μαθαίνει γαλλικά . Κι είναι μόνο 24 και κάτι μήνες, ούτε καν 25.

Κάθε του κίνηση, κάθε του βήμα εδώ και χρόνια ήταν αναλυτικά σχεδιασμένο στο μυαλό του και τίποτα δεν τον αποθάρρυνε από το να κυνηγήσει το όνειρο του. Πόσο σημαντικό αλήθεια είναι να αγωνιζόμαστε για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας; Και να …ο Αναστάσης μας μαζεύοντας πετραδάκι, πετραδάκι, και κοπιάζοντας, έκτισε το οικοδόμημα των προσόντων του, που τώρα, τον οδηγούν στις Βρυξέλλες. Θα εργάζεται σε κάποιο πόστο, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, χαμηλό σαφώς, να μην υπερβάλλω κιόλας! ;-)

Θυμάμαι…να τον νανουρίζω, να παίζουμε χαρτιά, να πετάμε αετό, να μεγαλώνουμε παρέα. Nα του κάνω την δασκάλα, να πηγαίνουμε σινεμά και να με αποσβολώνει η κρίση του σε νεαρή ηλικία. « Η… τραγικότητα της σκηνής έγκειται στο ό,τι ο πρωταγωνιστής γνωρίζει την πραγματικότητα μα δεν την κατανοεί», είχε πει! Πήγαινε δεν πήγαινε δευτέρα Γυμνασίου τότε. Είχα νιώσει τόσο μικρή και ανόητη μπροστά στο μεγαλείο της κρίσης ενός κατά δέκα χρόνια μικρότερου μου πλάσματος!

Όλα τα παιδιά είναι σοφά και χαρισματικά και όλοι μας εξάλλου είμαστε εν δυνάμει μικροί Θεοί. Μα κάπου στην πορεία το ξεχνάμε. Ξεχνάμε αυτό που έλεγε ο Henry Ford «’Ο,τι σκεφτείς, μπορείς η δεν μπορείς, έχεις δίκιο.» Αυτό θαρρώ είναι που κάνει πάντα την διαφορά. Για τούτο και πλέκω και αυτό το εγκώμιο για τον Αναστάση μας. Αφενός, για να τον συγχαρώ εκ μέρους αυτών που τον αγαπούν και αφετέρου, γιατί θαρρώ πως είναι ένα παράδειγμά προς μίμηση τούτες τις μέρες που διάγουμε. Όπου η νοοτροπία της ελάσσονος προσπάθειας και των μέγιστων αποτελεσμάτων ζει και βασιλεύει.

«Study and pursue your dreams» σε κάποια αφίσα είχα δει γραμμένο, δηλαδή «Μελέτα και κυνήγησε τα όνειρά σου». Αυτό τολμώ να πω, είναι ίσως, μια σοφή προτροπή για όλους μας και ιδίως για τα παιδιά μας, τα …πουλάκια μας. Και ας έχουν κατά νου πως ζούμε σε μια συνεχώς εξελισσόμενη και πάντα απαιτητική παγκόσμια κοινωνία και είναι φρόνιμο θαρρώ την «φαρέτρα» τους να γεμίζουν με γνώσεις. Στην μάχη της ζωής είναι και αυτές απαραίτητες για να βγει κανείς νικητής.