Το άλλοθι του χρόνου.

Συνήθιζα να λέω πως δεν είμαι καλή στις … «δημόσιες σχέσεις», μόνο στις ανθρώπινες τα καταφέρνω! Καλά έλεγε ο παππούλης μου ο μακαρίτης, «Κορίτσι μου, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες!» Ήρθε η ώρα λοιπόν να παραδεχθώ, και τούτο μετά λύπης μου, πως ούτε στις ανθρώπινες σχέσεις είμαι καλή!

Ζητώ συγγνώμη από τις φίλες και τους φίλους μου εκείνους που τούτο το χρόνο παραμέλησα, αμέλησα να συναντήσω. Ζητώ συγγνώμη που ως φίλη όταν με χρειάστηκαν δίπλα τους δεν κατάφερα να σταθώ. Τη χαρά τους να μοιραστώ και τη στενοχώρια τους να απαλύνω. Τα προβλήματά τους να ακούσω και τα κατορθώματά τους να χαρώ.

«Δεν είχα το χρόνο.»… λέω στον εαυτό μου ως δικαιολογία και μάλιστα πιστευτή. Και να σου… ξεπετάγεται από το πουθενά του Jackson Brown η ρήση.
«Μη λες πως δεν έχεις χρόνο αρκετό. Έχεις ακριβώς τον ίδιο αριθμό ωρών τη μέρα που δόθηκαν στους Helen Keller, Pasteur, Michelangelo, Da Vinci, Jefferson, Einstein, μητέρα Τερέζα!»

«Αν ήθελες, θα έβρισκες.» …πετάγεται από τους δαιδαλώδης λαβυρίνθους του μυαλού μου μια άλλη σκέψη.
« ‘Ο,τι θέλει κανείς, το μπορεί!» …με αποστομώνει η επόμενη. Δικαιολογία λοιπόν για τον εαυτό μου καμία!

Θέλω να πιστεύω φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι (φράση που λέει η φίλη μου η Στέλλα) πως όταν οι άνθρωποι αναπτύσσουν φιλικούς δεσμούς, αληθινούς, δεν υφίσταται κενό ( όπως λέει και η Μαρίνα). Αν και ένα καφέ δεν κατάφερα να πιώ με την Κική κάποια Πέμπτη πρωί, που όλο το κανονίζαμε και ακόμα να βρεθούμε, αν και η Μαρία ακόμα περιμένει τηλεφώνημά μου για να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα, όπως παλιά να τα πούμε, και η Ειρήνη ακόμα περιμένει μια εξόρμηση σε ένα μακρινό μοναστήρι, ο Γιάννης στην παραλία ψαράκι , ο Τέλης και η Αγγελική να τους μάθω πως θα κάνουμε chat μέσω υπολογιστή, δεν σημαίνει πως όλους τους ανθρώπους αυτούς δεν τους αγαπώ και στην καρδιά μου δεν τους έχω.

Είναι αλήθεια πως ο ρυθμός της ζωής, η καθημερινότητα και οι λοιπές του καθενός υποχρεώσεις το χρόνο μας κλέβουν, την καλή μας διάθεση απομυζούν, τις αντοχές μας μειώνουν, τις συνήθειες μας αλλάζουν.

Είναι όμως αλήθεια θαρρώ, πως και οι άνθρωποι που σε τούτο το ταξίδι της ζωής συναντάμε και με τους οποίους αποκτούμε δεσμούς, δηλαδή περνάμε χρόνο μαζί, είναι μοναδικοί για μας. Όπως το τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα. Και πάντα κομμάτι της ζωής μας, μικρό η μεγάλο. Ο καθείς τους ένα λιθαράκι έβαλε ώστε να βοηθήσει στο κτίσιμο, με τον ένα ή άλλο τρόπο, του ανθρώπου που είμαστε σήμερα.